I.pres. concrēdŭo , Plaut. Aul. 3, 6, 49; hence perf. concredui, id. Cas. 2, 8, 43; cf. credo), to intrust, consign, commit to, = commendo (class.; very freq. in Plaut.; in Cic. perh. only twice; never in Quint.).
(α).
With acc. and dat.: “mihi avus hujus concredidit Thesaurum auri,” Plaut. Aul. prol. 6; cf.: “aurum tuae fidei,” id. ib. 4, 2, 8: “aurum alicui,” id. ib. 3, 6, 45; id. Bacch. 4, 9, 141; id. Men. 5, 1, 2: “rem et famam suam alicui commendare et concredere,” Cic. Quint. 20, 62: “famam mortui, fortunas vivi alicui commendare atque concredere,” id. Rosc. Am. 39, 113: gnatum ventis, * Cat. 64, 213: “vites teneriores calido caelo,” Col. 3, 1, 7: “aliquid meae taciturnitati,” Plaut. Trin. 1, 2, 105: nugas alicui, * Hor. S. 2, 6, 43.—
(δ).
Without acc.: “concredam tibi,” Plaut. Rud. 4, 4, 83: “in manum concredere,” id. Pers. 3, 3, 36: “alicui (sc.: munera laetitiae),” Prop. 1, 10, 11.